Eind vorig jaar kwam het CBS met cijfers waaruit bleek dat 49,3 procent van de Nederlandse bevolking aangaf religieus of levensbeschouwelijk betrokken te zijn. Het Sociaal Cultureel Planbureau was korte tijd nog somberder. SCP-onderzoeker Joep de Hart: "Gemiddeld zo'n 267 mensen haken per dag af, dat zijn er jaarlijks zo'n 100.000. Dat is een stad met de omvang van bijvoorbeeld Delft. In dit tempo hou je dat niet lang meer vol."

Gert Jan Segers was in een per email verzonden column de mening toegedaan dat die 49,3 procent nog optimistisch is ingeschat. Hij schatte het aantal kerkelijk betrokken Nederlanders eerder rond de 25 procent. Deze trend van ontkerkelijking doet zich ook in de ons omringende landen voor, maar Nederland scoort, behalve Tsjechië (26%), het laagst. Je zou kunnen zeggen dat we daarmee het minst christelijke land van Europa zijn. 

Ik hoor zelf tot de generatie babyboomers waarvan er velen stampvoetend de kerk hebben verlaten. Over de oorzaken doen vele diepgravende analyses de ronde: de gestegen welvaart, het verzet tegen de gezagsstructuur van de kerk, de enorme onvrijheid met veel geboden en verboden, de schandalen etc.

Gevolg is dat er in Nederland de afgelopen jaren een opvatting is ontstaan dat geloof achter de voordeur thuishoort. Onder aanvoering van D66 wordt hard gewerkt om alle uitingen van christendom uit het openbaar leven te verwijderen. Tegelijkertijd werpen andere politieke partijen zich op om de ‘joods-christelijke’ cultuur te verdedigen. Een merkwaardige, schizofrene toestand.

Is het allemaal wel zo erg als het lijkt? Zeker, veel kerken worden leger en elke week wordt er wel een kerk omgebouwd tot garage of foodcourt. Maar wie goed kijkt, ziet dat de christelijke identiteit toch heel diep in de Nederlandse samenleving zit.  Ook al bezoeken veel mensen de kerk niet meer, er is wel een diepgevoelde behoefte aan zingeving. In haar boek “Ongeloofelijk – over de verrassende comeback van religie” stelt Yvonne Zonderop dat religie als stelsel van zingeving eigenlijk geen serieuze concurrent kent. Miljoenen Nederlanders laveren tussen geloof en ongeloof, alleen al omdat ze in hun opvoeding nog veel van hun ouders hebben meegekregen. Veel millennials verdiepen zich juist weer in godsdienst en spiritualiteit, zij het niet meer in oude, bestaande verbanden. Onze literatuur en muziek is doorspekt met Bijbelse verwijzingen. Nog steeds gaan 7 van de 10 leerlingen in het basis- en voortgezet onderwijs naar een school met een godsdienstig of levensbeschouwelijke grondslag.

In dit tijdsgewricht manifesteert de ChristenUnie zich met een boodschap die steeds meer mensen aanspreekt. Onze politici staan bovenaan de ranglijstjes, omdat ze een eerlijk verhaal vertellen dat voor iedereen begrijpelijk is en ook omdat ze integer en authentiek zijn. Zo krijgt ons motto “Geef geloof een stem” zijn dubbele betekenis. Het is aan onze partij om het geloof in de politiek en samenleving een stem te geven, zodat veel kiezers ons hun stem geven. We mogen hopen dat dat ook bij de komende verkiezingen weer het geval zal zijn.

Wim Schut

Voorzitter ChristenUnie Delft