Maar deze motie voor een monument of kunstwerk in Delft met artikel 1 van de Grondwet als tekst is vooral een waarschuwing aan het adres van deze raad zelf. Een halve eeuw marktdenken heeft geleid tot grote ongelijkheid gebaseerd op inkomen en vermogen. Over gelijke kansen gesproken. Rijken en mensen met bescheiden inkomen komen elkaar zelden tegen in leven, werken, winkelen en spelen. Er is inmiddels een soort nieuwe ongelijkheid ontstaan, die in deze coronatijd schrijnend aan het licht is gekomen. Werk in de zorg, in de culturele sector, het onderwijs waar geen sprake is van winstgevendheid, wordt anders gewaardeerd dan winstgevend werk. Hierdoor ontstaat verschil in maatschappelijke status. Ongelijkheid is juist toegenomen mede door politieke partijen die hier in de raad vertegenwoordigd zijn: overdracht van publieke diensten naar de markt. Graag verwijs ik in dezen naar een congres in 2013 van de Wiardi Beckmanstichting, het wetenschappelijk bureau van de PvdA “Van waarde” over de sociaal-democratie; het had inderdaad zomaar van de ChristenUnie kunnen zijn. ChristenUnie Delft denkt dat we in Delft eerder behoefte hebben aan een monument/kunstwerk dat mensen eert van wie hun werk niet direct is te berekenen in een rekensom van kosten en opbrengsten, denken van de markt. 

Artikel 1 is onomstreden. Iedereen staat erachter. Wat betekent een artikel 1 tekst als monument als het niet is verbonden met waardigheid van mensen, van werk, van de erkenning dat je er toe doet. Als doel is scheiding tegen te gaan, dan moet een monument verbinding uitstralen. Kennis nemen van artikel 1 is dan niet genoeg om de democratie te versterken. Als versterking van de democratie het doel is (het hebben van gelijke kansen en verbondenheid) dan moeten we terugkeren van het marktdenken en een monument oprichten voor mensen die werk doen dat niet gebaseerd is op kosten en opbrengsten. De vraag is dan: Hoe laat je zien dat de ophaler van vuilnis even belangrijk is als de huisarts en directeur van een onderneming, “als je pa in een grotere kar rijdt dan de mijne”(Armand, Ben ik te min? 1967). Dat zou je aan zo’n monument willen toevoegen. Het gevoel van racisme en discriminatie ontstaat door gestaag groeien van ongelijkheid en het gevoel met lege handen langs de zijlijn te staan als gevolg van decennialang beleid. Daar moeten we dus aan werken, werk en maatschappelijke waardering.

Onze termijn hierover in de commissie kunt u hier ook terugkijken:

Raadslid Bert van de Woerd