Voorzitter, raadsleden, leden van het college, inwoners van Delft.

We wonen in een mooie stad waarin het goed toeven is. Ik hoop dat iedere Delftenaar dat de ChristenUnie nazegt. Doet hij dat ook? In deze stad is de kloof tussen arm en rijk voelbaar. 

De ongelijkheid op de woningmarkt is groot. Buurten barsten uit hun voegen. Eengezinswoningen zijn verbouwd tot 4, 5, zelfs 7 miniappartementen. Exorbitante prijzen worden gevraagd die nog eens tientallen duizenden euro’s worden overboden. Ongelijkheid is van alle eeuwen. De vraag is welke mate van ongelijkheid sta je toe. We accepteren dat bij welvarende mensen de voordelen, ook de fiscale, zich opstapelen, die arme mensen nooit zouden hebben. Heb ik recht op mijn huis? Zeker, maar had ik ook recht op de omstandigheden die dat mogelijk maakten? Was dat vanzelfsprekend? Een eigen huis maakt rijker dan een huurwoning, zonder er ook maar één klap voor hoeven uit te voeren. De welvaart die ik meemaak is niet mijn verdienste. Toch lijkt de wereld zo in elkaar te zitten. Onze samenleving beloont mensen met een theoretische opleiding onevenredig beter. Dat heet meritocratie, tirannie van verdienste. Als je niet slaagt, dan heb je niet je best gedaan. De publieke ruimten waarin mensen van verschillende klassen, rassen, etniciteiten en geloven bijeen zouden kunnen komen, zijn schaars. In Delft kan je het zo aanwijzen; we kunnen nu al uittekenen welke categorie Nieuw Delft zal bevolken. We bouwen een meritocratische sorteermachine. Daarom wordt het lastig om samen over belangrijke publieke kwesties te discussiëren of goed naar elkaar te luisteren. We hebben de voorbeelden meegemaakt: scholen in Tanthof, Parkeren in de Indische Buurt, in Vrijenban, in de Wippolder. We gaan het meemaken met de energietransitie, het warmteplan, klimaatadaptatie, verduurzaming. Het isoleren van alle Delftse woningen. Solidariteit in deze kwesties, niet perfecte gelijkwaardigheid, gaat ons helpen. Te lang is de verantwoordelijkheid voor klimaatbewuste actie neergelegd bij de individuele burger en de markt. Het water staat de gemeente Delft tot aan de lippen. Zij moet het betrouwbare gezicht zijn van de overheid. Een betrouwbare overheid vraagt om een structureel gezonde financiële huishouding. Zo’n huishouding kost geld. De inkomsten van de gemeente Delft moeten structureel omhoog. Dat geld komt van het rijk, van bedrijven en … van de eigen inwoners. Van wie anders? Hierbij geldt dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Daarom zoekt ChristenUnie Delft in de begroting ruimte voor Kamers met Aandacht. Een initiatief om kwetsbare jongeren te helpen op weg naar zelfstandigheid, waarbij de gemeente bemiddeld tussen mensen die een kamer willen verhuren en jongeren die nog niet geheel zelfstandig kunnen wonen. Lage inkomens moeten worden ontzien, maar iedereen in Delft draagt zijn en haar steentje bij. Daarom zoekt ChristenUnie Delft financiële ruimte voor meer energie-coaches. Met de de hoge energieprijzen is hun inzet extra nodig om de energierekening betaalbaar te houden. M.a.w. een verlaging van de gemeentelijke lasten zit er niet in, wel een verhoging. Wie wat anders belooft, spiegelt een fata morgana voor aan de inwoners van Delft. 

We wonen in een mooie stad waarin het goed toeven is. Ik hoop dat iedere Delftenaar dat de ChristenUnie nazegt. Doet hij dat ook? Ongehoord laat zich horen. 

Toegenomen welvaart, passende huisvesting, sociale zekerheid, goed openbaar vervoer, oprichten van scholen, dit alles bevordert politieke bewustwording. M.a.w. hoe beter de samenleving georganiseerd is en hoe meer iedereen meedoet hoe groter de behoefte aan zeggenschap. Als je hieraan niet tegemoetkomt, dan komt er herrie van. We hebben dat in de afgelopen raadsperiode gezien als het gaat om de inrichting en ontwikkeling van de openbare ruimte. We zien het als het gaat om klimaat. Het bestuur van de stad kan haar gezag alleen maar laten gelden door samen te werken met bestuurders van lokale organisaties (bewonersverenigingen, bedrijvenverenigingen, culturele organisaties, sportverenigingen, hulporganisaties e.d.). Emancipatie zonder participatie leidt tot frustratie. We hebben in de raad het herstelplan, dat de basis is van deze beleidsbegroting in rap tempo moeten behandelen. We hebben ons laten leiden door bureaucratische regels. Het was take it or leave it. De raad mag tekenen bij het kruisje. Kan het anders? Het gaat om keuzes, niet om wetmatigheden. Er zijn alternatieven.  

Wat als de inwoners echt mogen praten i.p.v. het zetten van een rode stip of het beantwoorden van een ja/nee vraag. Hoe komen we tot een eerlijke en open dialoog op voet van gelijkheid? Ook hiervoor wil ChristenUnie Delft geld vinden op de begroting. Een idee: 16 maart niet één maar twee stemformulieren 

1. Het rood kleuren van een stip; 

2. Een lijst met 25 stellingen over de stad. Iets wat lijkt op het Kieskompas. Maar dan niet als stemwijzer voor één persoon, maar als voorstellen voor beleid voor de komende periode. Deze stellingen worden dan niet geformuleerd door politieke partijen. Wel door een groep van 100 burgers die via een representatieve steekproef zijn geselecteerd. Zo vragen we inwoners om hun mening, niet om hun stem. Lees het na in David Van Reybrouck ‘Tegen verkiezingen’. 

Er bestaat een mooi voorbeeld over participatie in NL. Als luchtverkeersleiding voor wijzigingen in het luchtruim de participatie van de omgeving niet goed heeft geregeld, geen fiat van de omgeving heeft, dan komt er geen handtekening van de minister en gaan voorgestelde wijzigingen niet door. Zo'n principe zouden we in Delft ook moeten doen.

We wonen in een mooie stad waarin het goed toeven is. Ik hoop dat iedere Delftenaar dat de ChristenUnie nazegt. Kan hij dat ook? De milieu paradox 

Rijd ik elektrisch dan heb ik schade toegebracht aan het milieu door voor de accu’s in deze auto lithium te laten derven. Wil ik afval scheiden, dan kosten al die aparte vervoerstromen meer kilometers om dat gescheiden afval te transporteren. Wil ik schone energie, dan hebben we horizonvervuiling van windmolenparken. Wie zal zeggen wat goed is? De klimaat en ecologische  crisis is urgent. Het blijkt allemaal niet zo zeker te liggen, dan word je wellicht verleid tot niets doen. Stel dat je even niets doet, dan ligt eigen belang op de loer. Uiteindelijk zal het gaan om betrokkenheid, respect en zorgzaamheid voor de schepping. Dat zal de aarde ten goede komen. Waar het om gaat is trouw te zijn, dat is geloof; de verwachting dat alles vernieuwd wordt, dat is hoop; respect voor alles wat leeft, dat is liefde. Geloof, hoop en liefde, het meeste van deze is de liefde. Lees het maar na in de brief van Paulus aan de inwoners van Korinthe in het Nieuwe Testament. Dat is wat blijft, geloof, hoop en liefde. Met deze drie christelijke deugden wagen wij met onze beperkte inzichten een stap voorwaarts. Ik eindig waar ik mee begon. Sta niet stil, beweeg!

ChristenUnie Delft wenst het college Gods zegen toe in haar werk.

Bert van der Woerd

Fractievoorzitter CU Delft