Dat zullen velen hebben gedacht, bij het lezen van het overlijden van Robert. Slechts 27 jaren mocht hij leven op deze aarde. Al dat talent, die gedrevenheid, die scherpte, dat lef…. gebroken in de knop. Zo ervaren wij mensen dat. Zo had ook Robert het daar moeilijk mee. Vorige week donderdag, drie dagen voor zijn afscheid van deze aarde, konden we in het Nederlands Dagblad met hem meelezen, meeluisteren, mee-lijden: waarom hij? Zo jong, net getrouwd, net begonnen aan een maatschappelijke loopbaan, hoewel hij daar natuurlijk veel eerder een goed begin mee maakte. 

Al vroeg was hij maatschappelijk bewogen en koos hij ervoor bij te dragen aan de samenleving. Naast zijn studie Bestuurskunde aan de Delftse Technische Universiteit werd hij actief lid van de ChristenUnie, waar hij vanaf 2008 verschillende bestuursfuncties bekleedde, onder meer het voorzitterschap van PerspectieF, de jongerenorganisatie van de ChristenUnie. Daarna, in september 2012, trad hij toe tot het bestuur van de Kiesvereniging ChristenUnie Delft. Ruim een jaar deed hij dat, tot aan zijn trouwen en verhuizen naar Delfshaven. In dat jaar leerden wij hem kennen, zoals genoemd in een van de eerste zinnen van dit stukje: talent, gedrevenheid, scherpte, lef….. Humor was ik nog vergeten. Die pretoogjes daarbij.

Ik heb net nog even naar Robert zitten kijken en luisteren. In Hour of Power van 31 mei werd hij geïnterviewd door Jan van den Bosch. Robert ten voeten uit: moedig, duidelijk, weloverwogen pratend over zijn ziekte. Niet zijn tweestrijd verbloemend, maar benoemend: ‘Vertrouwen dat God er is; toch staat Hij dit toe’. Zijn vast geloof: ‘Ik ben zelf niet bang voor de dood. Ik vertrouw er vast op dat ik in de hemel kom.’ ‘Eigenlijk heel mooi dat ik op m’n 27^e die stap al mag zetten; sommigen moeten daar tachtig voor worden.’ ‘Het is wel zo moeilijk dat je mensen moet achterlaten’.

Bemoedigend voor anderen: ‘laten zien hoe je met al die vragen omgaat’. ‘God hoeft Zijn bestaan niet aan mij te bewijzen door mij te genezen; God heeft blijkbaar een andere weg.’ ‘Als ik terug kijk dan zie ik zoveel momenten in mijn leven, dat ik zie: God was er wél voor mij.’

Gods weg met Robert is een andere dan wij, mensen, zouden uitstippelen. Wij bidden Hem om kracht, vertroosting en leiding om deze weg te aanvaarden, voor Laura; voor de ouders en grootouders, familie en vrienden van Robert Heij.

Namens het bestuur van de Kiesvereniging ChristenUnie Delft, Mattie Mostert